การคัดเลือกพันธุกรรมสุนัขโดยมนุษย์เป็นเวลาหลายชั่วรุ่น ทำให้สุนัขบ้านมีวิวัฒนาการไปในทางที่สอดคล้องกับอุปนิสัยของคนเรา เช่นการมีกล้ามเนื้อพิเศษรอบดวงตา ช่วยให้สุนัขแสดงอารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้าได้ชัดเจนลึกซึ้งมากขึ้น สามารถจะสื่อสารและทำสายตาเว้าวอนออดอ้อนเพื่อให้มนุษย์หลงรักได้
ดร.จูลีแอน คามินสกี ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาเชิงพฤติกรรมจากมหาวิทยาลัยพอร์ตสมัธของสหราชอาณาจักร ระบุในรายงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร PNAS ว่า สุนัขบ้านได้พัฒนากล้ามเนื้อพิเศษขึ้นมาชุดหนึ่งเรียกว่า LAOM ที่บริเวณส่วนบนของดวงตาใกล้กับสันจมูก โดยไม่พบกล้ามเนื้อดังกล่าวในสุนัขป่าซึ่งเป็นบรรพบุรุษของพวกมัน
ทีมวิจัยของ ดร. คามินสกี ได้ทดลองบันทึกคลิปวีดิโอระหว่างที่คนแปลกหน้าและสุนัขในศูนย์พักพิงแห่งหนึ่งกำลังทักทายและหยอกล้อกัน เพื่อดูว่าปัจจัยทางการสื่อสารเรื่องใดจะส่งผลให้สุนัขถูกรับไปเลี้ยงมากที่สุด ซึ่งผลการวิเคราะห์พบว่า การเคลื่อนไหวโหนกคิ้วของสุนัขมีอิทธิพลมาเป็นอันดับแรก ยิ่งมันขยับโหนกคิ้วมากครั้งขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสจะถูกรับไปเลี้ยงดูมากขึ้นเท่านั้น
การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อบนใบหน้าดังกล่าว ทำให้สุนัขบ้านสามารถยก “โหนกคิ้วด้านใน” ขึ้นได้ด้วย ซึ่งจะทำให้ดวงตาดูโตขึ้นคล้ายกับเด็กทารก ทั้งยังมีสายตาที่แลดูเศร้าสร้อยน่าสงสาร ทีมผู้วิจัยยังพบว่าสุนัขขยับโหนกคิ้วเช่นนี้บ่อยครั้งขึ้น เมื่อมีคนกำลังจ้องมองดูพวกมัน
ผลการผ่าชันสูตรซากสุนัขบ้าน 6 ตัว เปรียบเทียบกับซากสุนัขป่าอีก 4 ตัวยังชี้ว่า มีเพียงสุนัขบ้านเท่านั้นที่มีกล้ามเนื้อพิเศษดังกล่าว เว้นแต่สุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ซึ่งมีสายเลือดใกล้ชิดกับสุนัขป่ามากกว่าสุนัขบ้าน
ดร.คามินสกีกล่าวว่า “เวลาที่สุนัขส่งสายตาบ้องแบ๊วน่ารักน่าเอ็นดู มนุษย์จะถูกกระตุ้นให้มีความรู้สึกอยากดูแลปกป้องพวกมัน ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญทำให้สุนัขตัวที่มีกล้ามเนื้อพิเศษเหนือดวงตาถูกเลือกไปเลี้ยงดูและเพาะพันธุ์ จนส่งต่อลักษณะดังกล่าวมาถึงสุนัขบ้านในทุกวันนี้”
